Cywilizacja nuragijska.

Jest jeszcze dużo rzeczy, których chcielibyśmy się dowiedzieć o cywilizacji nuragijskiej, która rozwinęła się na Sardyni w epoce brązu  i istniała do mniej więcej 1600 roku przed naszą erą, a potem wraz z podbojem dokonanym przez Rzymian uległa przeobrażeniu. Utrzymuje się zgodnie, że Nugaryjczycy byli ludem rdzennie zamieszkującym wyspę. Wiemy jak była podzielona ich społeczność, wiemy, że  występowały w niej klasy nie różniące się od tych występujących w owym czasie gdzie indziej. Składał się na nią plebs, pasterze, kupcy, wojownicy i kapłani. Społeczeństwo podzielone było na plemiona, plemiona na klany, a klany na rodziny. Kluczą postacią w rodzinie był ojciec.

Wyznawana religia miała charakter politeistyczny. Czczono dwa bóstwa: Wielką Matkę i boga Byka. To co wyróżniało te religię, była cześć którą otaczano świętą studnię. Znajdującą się w niej wodę, źródło życia, traktowano na równi z bóstwem.

Istotną spuściznę materialną, którą pozostawiła nam ta społeczność, stanowią nuragi, charkterystyczne, stożkowate budowle, wykonane z dużych prostokątnych kamieni. Nie poznano  jeszcze dokładnie w jaki sposób transportowano i umieszczano bardzo ciężkie kamienie, które tworzyły podstawę tych budowli. Każdy z nich był ustawiany w taki sposób, by precyzyjnie pasował do wcześniej już ułożonych. Powstała tak struktura była bardzo stabilna, pomimo że kamieni nie łączono przy użyciu zaprawy czy innego spoiwa.

Przetłumaczył: Piotr Pokorny